Szanowni Przedstawiciele władz wojewódzkich i samorządowych!

Przedstawiciele Wojska Polskiego z generałami na czele!

Czcigodni Weterani!

Goście z daleka i z bliska!

Mieszkańcy okolicznych gmin!

Droga, licznie przybyła młodzieży!

A wszyscy razem: Siostry i Bracia!

 

Gdy w ubiegłym tygodniu omawialiśmy z obecnym tutaj szefem Inżynierii Wojskowej Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, panem generałem brygady Januszem Lalką, termin nabożeństwa Ewangelickiego Duszpasterstwa Wojskowego z okazji Dnia Sapera, z radością przyjąłem jego zaproszenie do uczestnictwa w dzisiejszych uroczystościach w Siekierkach i cieszę się, że dzielę te chwile z wami wszystkimi.

 

Zebraliśmy się dzisiaj nad brzegami Odry w 63. rocznicę forsowania Odry i Nysy Łużyckiej. Przybyliśmy na to miejsce uświęcone krwią wielu żołnierzy, saperów polskich, aby wspominać ich w modlitwie przed Bogiem w kolejną rocznicę ich żołnierskiego czynu i poświęcenia. Choć wtedy wyswobodzona Polska była już za nimi, oni wiedzieli, że muszą pokonać rzekę, że muszą iść dalej, aby ostatecznie wydobyć Europę z brunatnej nocy faszyzmu. Wielu z nich oddało wtedy swoje życie na obu brzegach Odry i w jej nurtach. To dla nich tu dzisiaj jesteśmy, aby oddać im należną cześć i chwałę, aby wspominać ich bohaterstwo i poświęcenie. Ale jako chrześcijanie wspominamy ich także w nadziei zmartwychwstania do życia wiecznego, którą daje nam wiara w Chrystusa. Tą nadzieją obejmujemy spoczywających tutaj żołnierzy. O zmartwychwstanie do życia wiecznego dla nich wszystkich prosimy. Niech ci, którzy oddali tu swoje ziemskie życie, ujrzą radość życia wiecznego, gdy Jezus Chrystus przyjdzie ponownie sądzić żywych i umarłych.

 

Jesteśmy tu dzisiaj także po to, aby społecznością wiary i modlitwy objąć Was, kombatantów, weteranów saperskiego czynu. Prosimy Boga wszechmogącego, aby pozwolił Wam cieszyć się pokojem i pełnią wolności, o którą wtedy walczyliście, ryzykując swoim zdrowiem, sprawnością i życiem. Niech Pan błogosławi Wam w waszych sędziwych latach i pozwala doznawać szacunku oraz wdzięczności od młodszych pokoleń.

 

Jesteśmy tu w końcu także za względu na nas samych, młodszych wiekiem i najmłodszych spośród nas. Wspominanie bohaterów, pamięć o tych, którzy gotowi byli poświęcać siebie i poświęcić swoje życie dla przyszłości przyszłych pokoleń, nas samych uszlachetnia, jest dla nas samych duchową wartością. Może w takich chwilach niejeden z nas pomyśli: Do jakich poświęceń, do jakich czynów ja sam byłbym zdolny, do czego byłoby zdolne moje pokolenie, jeśli nas historia postawiłaby wobec takich wyzwań i wobec takich dramatów, jakie dane było przeżywać Wam, czcigodni weterani?

 

Obejmując nadzieją zmartwychwstania poległych oraz żyjących, kończę świadectwem tej nadziei z I listu apostoła Pawła do chrześcijan w Koryncie:

 

Jeśli tylko w tym życiu pokładamy nadzieję w Chrystusie,

jesteśmy ze wszystkich ludzi najbardziej pożałowania godni.

A jednak Chrystus został wzbudzony z martwych

i jest pierwiastkiem tych, którzy zasnęli.

Skoro bowiem przyszła przez człowieka śmierć,

przez człowieka przyszło też zmartwychwstanie.

Albowiem jak w Adamie wszyscy umierają,

tak też w Chrystusie wszyscy zostaną ożywieni.

                                                                          (I Kor 15,19-22)

 

Niech Pan wypełni te słowa nadziei nad spoczywającymi tu żołnierzami oraz w życiu każdej i każdego z nas, tutaj dzisiaj obecnych!

 

Amen.