Republika Czadu położona jest w środkowo-wschodniej części kontynentu afrykańskiego i graniczy min. z Sudanem, gdzie toczą się walki plemienne w przygranicznej prowincji Darfur. Skutkiem tych walk jest masowa migracja ludności cywilnej szukającej schronienia w pobliskim Czadzie.

Ta część Afryki to tereny pustynne, będące częścią Sahary zwanej też Sahalem. Klimat pustynny nie sprzyja rozwojowi rolnictwa, które jest główną gałęzią przemysłu jednego z najuboższych krajów świata, jakim jest Czad. Brak wody, żywności, opału oraz bardzo skomplikowane stosunki plemienne i dość niestabilna sytuacja polityczna sprawiają, że przemieszczające się grupy uchodźców i budowane przez nich prymitywne obozy narażone są na ataki różnych grup rebeliantów.

W tym celu UE wraz z ONZ i organizacjami humanitarnymi podjęła się organizacji i opieki nad obozami uchodźców w Czadzie. Nasz kraj włączył się do akcji pomocowej i wysłał do Czadu polskie jednostki wojskowe, które stacjonują min. w międzynarodowej bazie w Abeche (grupa lotnicza) oraz w Iribie, w której zbudowana została od podstaw polska baza wojskowa. To właśnie z Iryby wyruszają patrole polskich żołnierzy, by chronić obozy uchodźców przed atakami rebeliantów. Iriba to stolica prowincji, która swoim terytorium obejmuje obszar około 90 tyś. km². Znajduje się w tym rejonie 6 obozów dla uchodźców, liczących po kilka i kilkanaście tysięcy uciekinierów. Bardzo wysoko ocenia się polski kontyngent, jego zaangażowanie w niesieniu pomocy oraz umiejętność nawiązywania dobrych kontaktów z miejscową ludnością i lokalnymi władzami.

Odwiedzający Polski Kontyngent Wojskowy w tym kraju ks. płk Adam Pilch miał okazję zobaczyć obozy uchodźców, zapoznać się z warunkami służby strzegących ich wojsk oraz uczestniczyć w patrolu. Kilka dni spędzone w Czadzie uzupełniały rozmowy kapelana z naszymi żołnierzami.

 

Obraz ludzkiej nędzy, częsta bezsilność cywilizowanego świata wobec narastających problemów etnicznych, rozprzestrzeniających się chorób, min. AIDS, pozostałości kolonialnych uwarunkowań i niezdecydowana polityka międzynarodowa nie nastrajają odwiedzających te miejsca optymizmem. Ofiarne wypełnianie zadań w ramach powierzonych misji oraz żołnierska świadomość odpowiedzialności za drugiego człowieka wydają się być dzisiaj jedyną szansą dla tego zakątka świata.