Kazanie Ewangelickiego Biskupa Wojskowego

z okazji Święta Wojsk Lądowych

oraz Śląskiego Okręgu Wojskowego

1 Mż 28,10-19a

 

1.
Każdy naród ma swoje miejsca szczególne, swoje miejsca święte. Są one związane z historią, kulturą, religią, albo ze szczególnym ukształtowaniem ziem, które naród zamieszkują. Z każdym z tych miejsc szczególnych związane są też bądź to historyczne, bądź legendarne przekazy, uzasadniające ich wyjątkowe znaczenie. Często niepozorne, przypadkowe miejsca urastają do rangi największych i najświętszych symboli ze względu na wydarzenia, jakie się w nich w przeszłości rozegrały.

Dla Izraela jednym z takich właśnie miejsc była miejscowość Betel – Dom Boży. Rozważany przez nas fragment pierwszej księgi Biblii tłumaczy pochodzenie tej nazwy, tłumaczy ważność tego miejsca dla całego narodu, którego protoplastą był patriarcha Jakub, syn Izaaka, a wnuk Abrahama. Wykradłszy podstępem ojcowskie błogosławieństwo dla pierworodnego, Jakub popada w niełaskę ojca, ale przede wszystkim musi się liczyć z chęcią zemsty ze strony swego starszego brata Ezawa. Ponieważ ojcowskie błogosławieństwo jest nieodwołalne i zmienia na zawsze hierarchię pomiędzy braćmi, przenosząc się także na ich późniejsze potomstwo, Jakub nie może być pewny swego życia. Nie jest już więcej bezpieczny w domu swego ojca. Zapobiegliwa i mająca swój udział sprawczy w oszukaniu Izaaka Rebeka wysyła więc swego ukochanego syna Jakuba do dalekiego Haranu w Mezopotamii, do domu swego brata Labana.

Zanim jednak Jakub w swej wędrówce do Haranu opuścił późniejsze granice Królestwa Izraela, w nocy otrzymuje od Boga widzenie senne, w którym Pan potwierdza obietnice, dane ojcom, a nawet obiecuje Jakubowi i jego potomstwu więcej, niż zostało objawione i obiecane jego przodkom. Przejęty tym wydarzeniem Jakub namaszcza kamień, na którym spał, na miejsce pamiątkowe, nazywa to miejsce Bożego objawienia Betel – Dom Boży. Z czasem staje się ono jednym z ważniejszych obok Jerozolimy miejscem kultu narodu izraelskiego.

2.
My także dzisiaj wraz z Wojskami Lądowymi nawiązujemy do miejsca szczególnego, do miejsca szczególnej pamięci dla Wojska Polskiego, miejsca ważnego dla historii polskiego oręża. Jest nim Las Wiedeński i rozpościerające się u jego zboczy pole bitwy z 12 września 1683 roku. Nacierające wówczas pod wodzą polskiego króla Jana III Sobieskiego wojska sprzymierzone rozgromiły oblegających Wiedeń Turków pod wodzą wezyra Kara Mustafy. Zwycięstwo, które w dużej mierze przypadło jeździe polskiej, husarii, należy do najważniejszych zwycięskich bitew w historii Europy. Okryło sławą polskiego króla i jego kunszt dowódczy. Stało się w Europie źródłem splendoru i podziwu dla polskiej jazdy. Dzisiaj jest ono historycznym i wojskowym symbolem, stanowiąc punkt odniesienia dla obchodzonego przez nas co roku Święta Wojsk Lądowych. Kościół na Kahlenbergu, w którym Sobieski modlił się przed rozpoczęciem bitwy, stał się miejscem bliskim każdemu Polakowi, miejscem odwiedzanym przez wielu z nas, jeśli także nasze drogi prowadzą do Wiednia lub przez Wiedeń.

Dzisiaj ma Wiktoria Wiedeńska dla Wojska Polskiego jeszcze jedno szczególne znaczenie. Żyjemy w takim momencie historii Polski i Europy, w którym sojusze wojskowe i polityczne oraz wzajemne powiązania, tudzież zobowiązania militarne, nabrały wielkiego znaczenia. Żaden naród europejski nie jest w stanie zapewnić sobie sam bezpieczeństwa. W ramach Unii Europejskiej i Sojuszu Północnoatlantyckiego nie tylko przestaliśmy być dla siebie wzajemnie wrogami, lecz staliśmy się wspólnie ważnym elementem stabilizacji i pokoju na świecie. Odsiecz Wiedeńską można widzieć w tym świetle jako historyczną zapowiedź dzisiejszych czasów, zapowiedź koalicji i sojuszy, u podstaw których leży pragnienie bezpieczeństwa dla całej Europy, a które są skierowane jedynie przeciw temu, kto w pokój i bezpieczeństwo Europy chciałby uderzyć.

 
3.
Istotnie wielka jest wartość miejsc i wydarzeń szczególnych dla historii narodów i państw. Wielki jest sens nawiązywania do nich z okazji kolejnych świąt lub rocznic. Ale z prowadzącego nas dzisiaj Słowa Bożego możemy wyczytać więcej niż tylko ogólną prawdę o znaczeniu historii i miejsc, w których rozgrywały się istotne dla przyszłości wydarzenia. Betel to miejsce spotkania Jakuba z Bogiem. Betel to miejsce łaski Bożej dla obciążonego grzechem oszustwa patriarchy. Betel to także miejsce wspaniałej Bożej obietnicy, której adresatem był nie tylko Jakub, a której spadkobiercami byli i są nie tylko fizyczni potomkowie Jakuba, Żydzi, lecz także cały lud Boży, cały Kościół powszechny wszystkich czasów i pokoleń. Potomstwo twoje będzie liczne jak proch ziemi i rozprzestrzenisz się na zachód i na wschód, i na północ, i na południe, i będą błogosławione w tobie i w potomstwie twoim wszystkie plemiona ziemi. Lud Starego i Nowego Przemierza, wierzący Izrael i Kościół chrześcijański stoją obok siebie pod tym błogosławieństwem i z tego błogosławieństwa żyją aż po dzień dzisiejszy.

Z przyjściem Syna Bożego, Jezusa Chrystusa, jedno zmieniło się wszakże istotnie. Święte miejsca przeszłości, czy tej starotestamentowej, czy też związanej z historią chrześcijaństwa, mogą mieć od tamtej pory jedynie pośrednie, jedynie wtórne, jedynie drugorzędne znaczenie. Dlaczego? Ponieważ z woli Bożej tym miejscem spotkania Boga z człowiekiem, miejscem odpuszczenia win i obietnicy Bożej stał się dla całej ludzkości sam Jezus Chrystus. W Nim niebo zetknęło się z ziemią. W Nim to, co boskie, weszło w to, co ludzkie. W Nim niewidzialny, zakryty Bóg zbliżył się do człowieka najbardziej, jak to tylko było i jest możliwe.

W Jezusie Chrystusie, a praktycznie w Jego Słowie oraz przy Stole Jego ciała i krwi, Bóg w Chrystusie jest przy nas, Bóg w Chrystusie jest dla nas, Bóg w Chrystusie przychodzi do nas. Czy wydarzenie zwiastowania Słowa Chrystusowego i Jego Komunii ma miejsce w przebogatym sanktuarium, czy w prostym kościele, jak ten, przerobiony z powrotem na kościół z kina, czy w małej wojskowej izbie modlitwy w jednostce, nie ma to dla obecności Boga i dla bliskości Boga wobec człowieka najmniejszego znaczenia. Bóg spotyka nas w Chrystusie. Bóg przebacza nam w Chrystusie. Bóg składa nam w Chrystusie największe i najdalej sięgające obietnice, bo dotyczące nie tylko tego życia, lecz także życia przyszłego.

4.
Drodzy uczestnicy naszego nabożeństwa z okazji Święta Wojsk Lądowych oraz Święta Śląskiego Okręgu Wojskowego!

Wojsko ma i będzie miało miejsca szczególnej pamięci oraz historyczne odniesienia szczególnej ważności: bitwy, zwycięstwa, historyczne formacje, znaki, symbole i dziedziczone tradycje. Trudno sobie wyobrazić istnienie wojska bez tego wszystkiego. Tak też Las Wiedeński, Kahlenberg i Wiedeńska Wiktoria wpisują się w tradycje i w Święto Wojsk Lądowych.

Ale dla was wszystkich, żołnierzy Wojsk Lądowych i żołnierzy Śląskiego Okręgu Wojskowego, najważniejsze w życiu i w służbie, na dziś i na najdalsze jutro, pozostaje to, gdzie możecie – jak Jakub - spotykać żywego Boga, gdzie możecie – jak Jakub - dostępować Jego łaski, gdzie możecie – jak Jakub – nabierać pewności, że Jego obietnice odnoszą się do was, do waszego życia, do waszej ziemskiej i wiecznej przyszłości: w Jezusie Chrystusie, w Jego Słowie i w Sakramencie Komunii Świętej. W Nim jest nasz Betel – miejsce spotkania z Bogiem, miejsce odpuszczenia grzechów, miejsce Jego obietnic dla nas. Dlatego mówi On do nas w mocy ojcowskiego upoważnienia: Ja jestem drogą, i prawdą, i życiem. Nikt nie przychodzi do Ojca, tylko przeze mnie.

Przyjmijcie to ewangeliczne przesłanie jako najistotniejszą część życzeń Ewangelickiego Duszpasterstwa Wojskowego dla was i waszych rodzin z okazji zbliżającego się Święta Wojsk Lądowych i Święta Śląskiego Okręgu Wojskowego. Niech Jezus Chrystus będzie dla was zawsze i wszędzie waszym Betel – Domem Bożym i bramą do nieba!

Amen.