41. A gdy (Jezus) się przybliżył, ujrzawszy miasto, zapłakał nad nim, 42. mówiąc: Gdybyś i ty poznało w tym to dniu, co służy ku pokojowi. Lecz teraz zakryte to jest przed oczyma twymi. 43. Gdyż przyjdą na ciebie dni, że twoi nieprzyjaciele usypią wał wokół ciebie i otoczą, i ścisną cię zewsząd. 44. I zrównają cię z ziemią i dzieci twoje w murach twoich wytępią, i nie pozostawią z ciebie kamienia na kamieniu, dlatego żeś nie poznało czasu nawiedzenia swego.
45. A wszedłszy do świątyni, zaczął wypędzać sprzedawców, 46. mówiąc do nich: Napisano: I będzie mój dom domem modlitwy, wy zaś uczyniliście z niego jaskinię zbójców. 47. I nauczał codziennie w świątyni. Arcykapłani zaś i uczeni w Piśmie, a także przedniejsi z ludu szukali sposobności, by go zgładzić. 48. Lecz nie znajdowali nic, co by mogli uczynić, cały lud bowiem słuchając go, garnął się do niego.

1.
Szanowni Goście!
Drodzy Żołnierze!
Drodzy Parafianie!

Świąteczne nabożeństwo Ewangelickiego Duszpasterstwa Wojskowego, odprawiane w tym miejscu jak co roku z okazji Święta Wojska Polskiego, ma swoją szczególną grupę adresatów, o których myślimy, za których się modlimy i którym dziękujemy za ich służbę dla naszego pokoju. Grupę tę stanowią żołnierze Wojska Polskiego, którzy w aktualnej liczbie około 85 tysięcy szkolą się, kształcą, ćwiczą, a niektórzy z nich także bezpośrednio narażają się i walczą, aby kraj i naród cieszyły się trwałym pokojem, w otoczeniu przyjaznych sąsiadów, w stabilnym politycznie i gospodarczo świecie.

Do naszych polskich żołnierzy kierujemy dzisiaj słowa podziękowania, słowa życzeń, ale także - i w nabożeństwie przede wszystkim - te słowa szczególne, które nie pochodzą od nas, a które mamy jedynie przekazywać wszystkim ludziom, nie wyłączając żadnej grupy, słowa Ewangelii Jezusa Chrystusa. One zresztą, nic innego, uzasadniają obecność kapelanów wśród żołnierzy i działalność duszpasterstwa wojskowego.

2.
W Kościele rzymskokatolickim Święto Wojska Polskiego, nawiązujące do Bitwy Warszawskiej 1920 roku, znanej także jako Cud nad Wisłą, zawsze łączy się ze świętem maryjnym, przypadającym na dzień 15 sierpnia. To określa zarówno czytane teksty biblijne, jak i cały kontekst liturgiczny obchodów wojskowego święta.

W Kościele ewangelickim nie ma Święta Wniebowzięcia Marii Panny, a wojskowe nabożeństwo z okazji Święta Wojska Polskiego przypada na najbliższą niedzielę przed lub po 15 sierpnia. W tym roku nasze wojskowe nabożeństwo ewangelickie odbywa się w 10. niedzielę po święcie Trójcy Świętej, obchodzoną przez ewangelików w wielu krajach jako Niedziela Izraela. Jako nowy lud Boży wszczepiony w stary lud wybrany – Izraela, przypominamy sobie o losie narodu, poprzez który Bóg Ojciec upodobał sobie objawić całej ludzkości, że jest ona Jego stworzeniem, Jego szczególną własnością i adresatem Jego przebaczającej miłości w Chrystusie. Szczególnie zaś wspominamy w Niedzielę Izraela zburzenie Jerozolimy i świątyni w roku 70. po Chrystusie przez rzymskie wojska cesarza Tytusa.

3.
Historycznie stają więc dzisiaj przed nami dwa różne obrazy: Jezusowe proroctwo zburzenia Jerozolimy i jego wypełnienie w kilkadziesiąt lat później oraz zbliżające się do przedmieść Warszawy nieszczęście ze Wschodu w 1920 roku, które zostało wówczas szczęśliwie dla przyszłości Polski i polskiego narodu powstrzymane.

Co do pierwszego z tych obrazów, ewangelista Łukasz jako jedyny pozostawił nam to szczególne świadectwo: Po triumfalnym wjeździe do Jerozolimy kierujący się ku świątyni Pan wybucha płaczem nad miastem, jego mieszkańcami i nad czekającą go w perspektywie czterdziestu lat przyszłością: Gdybyś i ty poznało w tym to dniu, co służy ku pokojowi. Lecz teraz zakryte to jest przed oczyma twymi. 43.Gdyż przyjdą na ciebie dni, że twoi nieprzyjaciele usypią wał wokół ciebie i otoczą, i ścisną cię zewsząd. 44.I zrównają cię z ziemią i dzieci twoje w murach twoich wytępią, i nie pozostawią z ciebie kamienia na kamieniu, dlatego żeś nie poznało czasu nawiedzenia swego.

Bóg w Chrystusie przyszedł z obietnicą i ofertą pokoju dla całej ludzkości. A zaczął od swojego pierwszego wybranego ludu, od jego stolicy, od swojej w niej świątyni. Ale oni wtedy nie rozpoznali Bożego głosu i Bożego Posłańca w Chrystusie. Tej konkretnej sytuacji historycznej i tego określonego proroctwa Pana nie należy przenosić na inne czasy i nie należy czynić reguły z tego, co wydarzyło się i spełniło w tamtym miejscu, w tamtym czasie i dotknęło ówczesnych mieszkańców Jerozolimy. Ważne jest, godne naszego zapamiętania i rozpamiętywania, że Jezus wybuchnął płaczem, okazał współczucie i żal nad losem ludzi, którzy nie rozpoznali, co służy ich pokojowi i nie zrozumieli, że w Chrystusie Bóg do nich przemówił, Bóg wyciągnął do nich swoją ojcowską, miłosierną i ratującą rękę.

Bez szukania fałszywych i sztucznych paraleli staje nam dzisiaj przed oczyma także ten drugi bitewny obraz, od którego Wojsko Polskie bierze swoje doroczne święto. Wiele modlitw i błagań zostało wysłuchanych, gdy radziecka ofensywa załamała się na przedmieściach Warszawy w 1920 roku. Naród polski do dzisiaj wspomina tamto zwycięstwo z dziękczynieniem. Ale też z pamięcią o wielkich ofiarach, jakie pochłonęła wojna polsko-radziecka, z pamięcią o tych młodych ludziach, których groby są pośród nas do dzisiaj, a którym nie dane było żyć na ziemi dłużej niż 19, 20, 23 lata. Mówią o tym tablice na krzyżach ich grobów.

Przez te dwa epizody w historii swojego narodu według ciała i w historii naszego narodu Jezus Chrystus stawia dzisiaj przed nami, swoimi wyznawcami i w Jego imieniu Bożymi dziećmi pytanie, czy my nie zapomnieliśmy, czy my pamiętamy, że w Nim Bóg Ojciec kieruje także do nas orędzie swojego pojednania, pomocy i pokoju. I jak wtedy, tak i dzisiaj szuka tych, którzy w duchu pragną Jego pokoju, którzy dają się obdarować pojednaniem. I jak wtedy, tak i dzisiaj żal Mu tych, którzy nie słuchając Jego słów, nie korzystając z zaproszenia do Jego stołu z darami życia i zbawienia, nie rozpoznają czasu swego nawiedzenia.

 

4. 
Jako chrześcijanie jesteśmy powołani do tego, aby być Jego świątynią, aby w Nim być świątynią Boga na ziemi. W tym sensie odczytujemy także te następujące słowa Łukasza o nawiedzeniu świątyni przez Jezusa, o wzięciu jej w posiadanie, o jej oczyszczeniu poprzez słowo napomnienia i nauczania. Nieprzypadkowo Łukasz w swojej relacji o oczyszczeniu świątyni nie mówi o pejczu i o przewracanych stołach handlarzy, lecz o oczyszczeniu przez autorytet wypowiadanego słowa i o codziennym nauczaniu Jezusa w tamtej, Jerozolimskiej, czasowej świątyni Boga.

To, czego dzisiaj Jezus Chrystus naucza nas, co nam oferuje i o czym przypomina, jest tożsame z tym, co czytamy w Ewangelii: Przychodzi do nas z tym, co służy ku naszemu pokojowi. W swoim krzyżu i zmartwychwstaniu przynosi nam zwycięstwo nad mocą grzechu w naszym życiu, zwycięstwo nad mocą naszych słabości, zwycięstwo nad doczesnymi i wiecznymi skutkami grzechu. Tym nas chce obdarować – pojednaniem i pokojem z Bogiem.

 
Dar Bożego pokoju w Chrystusie nie zaczyna się w zewnętrznej walce, ani nie jest skutkiem wygranych wojen lub wojennych potyczek – toczonych nawet w najsłuszniejszej i najbardziej usprawiedliwionej sprawie. Chrystus chce budować pokój na ziemi od ludzkiego ducha, od człowieka pojednanego w swoim życiu z Bogiem. Wtedy Jego pokój w nas staje się źródłem i podstawą także tego widzialnego i przeżywanego, i doświadczanego pokoju między nami i między ludźmi w ogólności. Pojednani z Bogiem szukamy pojednania między sobą i pojednania między ludźmi. Zaś wielu ludzi pojednanych z Bogiem i doświadczających w swoim życiu pokoju Chrystusa – staje się empiryczną wartością życia społecznego. Świadome chrześcijaństwo nadaje smak i jasność całej społeczności, w której żyje, działa i rozwija się.

Jezus Chrystus, Książe Pokoju, przychodzi dzisiaj do ciebie i do mnie, aby dać nam na nowo, a by odnowić w nas swój pokój, aby swoim słowem i darami zbawienia oczyścić sobie w nas świątynię Bożego Ducha.

5.
Jako chrześcijanie o naszej wierze, nadziei, o pokoju w Chrystusie możemy świadczyć tylko słowem świadectwa i czynami miłości - żadnym innym narzędziem. Jednak dla zachowania zewnętrznego pokoju między ludźmi i narodami są potrzebne także inne narzędzia i działania, i metody, a żadne ziemskie powołanie człowieka nie wyczerpuje się w tym, że jest on chrześcijaninem. Jako tacy bywamy wychowawcami, nauczycielami, politykami, sędziami, podejmujemy inne wyzwania i zadania związane mniej lub bardziej z zachowaniem bezpieczeństwa i pokoju między ludźmi, a także niektórzy z nas są… żołnierzami.

Przesłanie dzisiejszej Ewangelii skierowane jest do każdej i każdego z nas. Pamiętamy jednak, że wojsko i żołnierze są dzisiaj naszymi szczególnymi adresatami i gośćmi, i grupą naszej modlitwy przyczynnej. Tu jest więc miejsce na wdzięczność, na świadomość ważności waszej żołnierskiej służby dla zachowania zewnętrznego pokoju w bliższej i dalszej przyszłości, miejsce na uświadomienie nam wszystkim, że wysokie zaufanie społeczne, jakim cieszą się u nas żołnierze, nie jest jedynie skutkiem naszej narodowej historii, tym bardziej nie jest skutkiem jakiegoś niezrozumiałego przypadku lub jakiejś naszej narodowej przypadłości. Wojsko jest potrzebne, abyśmy mogli wieść pokojowe życie. Nawet, jeśli nie zawsze o tym pamiętamy, są takie chwile, kiedy warto to sobie na nowo uświadomić.

Ale tu i teraz jest także miejsce na zachętę dla wszystkich naszych żołnierzy, tak godnie tu dzisiaj reprezentowanych, aby pod ich mundurami biły zawsze wierzące, oddane Bogu Ojcu i Chrystusowi serca. Niech wypełnia je pokój Chrystusa, duch pojednania z Bogiem, a także czerpiące z tego daru Chrystusowego pokoju pragnienie pokoju dla wszystkich. Niech wasza służba w kraju i za granicą, drodzy Żołnierze Wojska Polskiego, pomnaża pokój na ziemi i wskazuje na drogi pokoju tam, gdzie go dzisiaj jeszcze nie ma. Sami zaś bądźcie w tym dziele waszego ziemskiego powołania pełni pokoju Chrystusa, oczyszczoną słowem Ewangelii oraz darami zbawienia świątynią Bożego Ducha.

 

Amen.