Łuk. 7,36-50

 
35. I zaprosił go pewien faryzeusz, aby z nim jadł. Wszedłszy tedy do domu tego faryzeusza, zasiadł do stołu. 37. A oto pewna kobieta z tego miasta, grzesznica, dowiedziawszy się, iż zasiada przy stole w domu faryzeusza, przyniosła alabastrowy słoik olejku. 38. I stanąwszy z tyłu u jego nóg, zapłakała, i zaczęła łzami zlewać nogi jego i włosami swojej głowy wycierać, a całując jego stopy, namaszczała je olejkiem. 39. Ujrzawszy to faryzeusz, który go zaprosił, mówił sam w sobie: Gdyby ten był prorokiem, wiedziałby, kim i jaka jest ta kobieta, która go dotyka, bo to grzesznica. 40. Na to Jezus rzekł do niego: Szymonie, mam ci coś do powiedzenia. A ten mówi: Powiedz, Nauczycielu! 41. Pewien wierzyciel miał dwóch dłużników. Jeden był dłużny pięćset denarów, a drugi pięćdziesiąt. 42. A gdy oni nie mieli z czego oddać, obydwom darował. Który więc z nich będzie go bardziej miłował? 43. A Szymon odpowiadając, rzekł: Sądzę, że ten, któremu więcej darował. A On mu rzekł: Słusznie osądziłeś. 44. I zwróciwszy się do kobiety, powiedział Szymonowi: Widzisz tę kobietę? Wszedłem do twojego domu, a nie dałeś wody do nóg moich; ona zaś łzami skropiła nogi moje i włosami swoimi wytarła. 45. Nie pocałowałeś mnie; a ona, odkąd wszedłem, nie przestała całować nóg moich. 46. Głowy mojej oliwą nie namaściłeś; ona zaś olejkiem namaściła nogi moje. 47. Dlatego powiadam ci: Odpuszczono jej liczne grzechy, bo bardzo miłowała. Komu zaś mało się odpuszcza, mało miłuje. 48. I rzekł do niej: Odpuszczone są grzechy twoje. 49. I zaczęli współbiesiadnicy rozważać w so¬bie: Któż to jest ten, który nawet grzechy odpuszcza? 50. I powiedział do kobiety: Wiara twoja zbawiła cię, idź w pokoju.

 

 

Drogie Siostry! Drodzy Bracia!

Pozwólcie, że rozpocznę od bardzo osobistej uwagi: możliwość swobodnego spotykania się i wspólnego kształtowania przyszłości, po wielkich historycznych przemianach ostatniego stulecia oraz wskutek rozdarcia żelaznej kurtyny po dziesięcioleciach rozdziału i dyktatur, niezmiennie pozostaje dla mnie niesamowitym darem. Tak też odbieram nasze spotkanie w tych dniach, społeczność kobiet i mężczyzn, żołnierzy i duszpasterzy wojskowych wszystkich krajów nadbałtyckich jako dar, którego nie można przecenić. Jako dziecko czasów powojennych, ordynowany w 1985 roku, którego ojciec urodził się przed 80 laty w Gdańsku, a jako młodzieniec uczęszczał do tego pięknego kościoła w Sopocie, nie mogłem sobie w żadnym razie wyobrażać, że jako kapelan zachodnioniemiecki pewnego dnia – i to dzieje się dzisiaj - będę tutaj głosić Słowo Boże. Bądźmy wdzięczni za dary, które Bóg nam daje, a które w codzienności naszej powszedniej pracy szybko, zbyt szybko, stają się oczywistością.